بُروا در زبان کردی، به معنای باور است و نام این فیلم متناسب با هدف آن انتخاب شده است. این فیلم  به کارگردانی پرنیا کاظمی‌پور و تهیه کنندگی مستقل مهرداد مجیدی در روستاهای کردستان ضبط شده است و به‌طور کلی نمایانگر شرایط بومی برای فیلمسازی است.

سکانس آغازین این فیلم با درخواست کمک کودک نقش اصلی یعنی بهمن، از مادر آغاز می‌شود که این صحنه، نماد وابستگی همیشگی کودکان در سختی‌های زندگی به مادرانشان است. در انتهای فیلم نیز، در یک صحنه کودک در آغوش مادر سخت‌گیر خود قرار می‌گیرد تا نشان بدهد مادران در نهایت همه مشکلات، پناه اصلی کودکان و فرزاندان خود هستند.

استفاده از نقطه نظر قهرمان در برخی صحنه‌ها نشان از احترام به جایگاه شخصیت کودکان و استفاده از دریچه نگاه آنها است. شاید عدم دوبله برای کودکان زیاد مناسب نباشد و در واقع دیدن فیلم با زیر نویس فارسی برای کودکان کم سوادی که هنوز توان خواندن سریع نداشته باشند، چندان راحت نیست.

نخستین اکران فیلم بُروا در سی و یکمین جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان شب گذشته _یازدهم شهریورماه_ در پردیس سنمایی چهارباغ برگزار شد.

آنچه می خوانید گفت‌وگو با پرنیا کاظمی پور کارگردان فیلم بُروا است.

هدف اصلی ساخت این فیلم چه بود؟

اساسا بزرگ‌ترین دغدغه من کودکان و زنان هستند. هدف اصلی‌ من از ساخت این فیلم، آموزش یک مسئله مهم به کودکان بود آن‌هم اینکه، نباید خسته شوند. آنها  به همه آرزوهایشان خواهند رسید  اگر فقط تلاش و پشتکار داشته باشند.

پروسه ساخت فیلم بُروا و سختی‌های آن چه بود؟

شاید باور نکنید، اما همه لوکیشن‌هایی که در فیلم می‌بینید، ساخته شده‌اند. عوامل پشت صحنه تلاش‌های بی وفقه‌ای برای ساخت لوکیشن ها حتی پله‌ها و پشت‌بام‌ها داشتند  و من به‌عنوان کارگردان در همه این اتفاقات و ساخت‌ها ناظر بودم. درصورتی که حتی من میزانسن می‌نوشتم و از گروه طراحی صحنه می‌خواستم تا لوکیشن مربوط به آن را بسازند.

در بخش طراحی لباس، همه لباس‌هایی که می‌بینید، دوخته شده‌اند. همه پارچه‌ها و لباس‌ها با توجه به یک هارمونی و با هدف نمادین انتخاب و دوخته شده اند.

شاخصه های بین المللی فیلم‌بُروا، برای شرکت در جشنواره بین المللی فیلم کودک و نوجوان چیست؟

به نظر من در کودکان کل دنیا این شعار که خسته نشوید و با پشتکار می‌توانید کاری بکنید که باورتان کنند، وجود دارد.

معتقد هستم که  باور، بخشش و تلاش، حرف‌های اصلی این فیلم هستند  که در بخش‌های مختلف فیلم به تصویر کشیده می‌شوند. بهترین شاخصه از نگاه من همان بخششی است که باید بزرگان و درواقع آدم بزرگ‌ها از کودکان بیاموزند.

چرا از دوبلور برای ترجمه فیلم از زبان کردی استفاده نکردید؟

به شخصه به موضوع ناخوانا بودن زیرنویس‌ها برای کودکانی که سواد خواندن و نوشتن ندارند بسیار واقف هستم و بسیار علاقه‌مند به دوبله هستم، اما این بخش از کار به تهیه‌کننده بر می‌گردد. امیدواریم بتوانیم برای اکران عمومی  از این امکان بهره‌مند شویم.

مخاطبین این فیلم کودکان و نوجوانان هستند و یا خانواده‌ها؟

فکر می‌کنم این فیلم در اکران عمومی  برای کودک و خانواده مناسب باشد  چرا که  هم مادرها و همه اعضای خانواده‌ها می‌توانند به باور کودکان کمک کنند. در سکانس آخر فیلم، بیان مسئلۀ بخشش، بیشتر به چشم می‌خورد  چرا که اگر بزرگ‌ترها درگیر کینه و دعواهای قومیتی هستند، اما کودکان در این بین می‌بخشند  درست مانند بهمن در این قصه،  چرا که معتقدم کودکان روح بزرگتری نسبت به بزرگترها دارند.

نکته پایانی شما خطاب به مسئولین سینمایی چیست؟

کار کردن در فضای سینمایی برای زنان بسیار دشوار است. زنان به دلیل آسیب پذیری اجتماعی که سینما هم بخشی از جامعه است، نیاز بیشتری به حمایت‌ ارگان‌های دولتی و مسئولین دارند. امیدوارم فضایی ایجاد شود که زنان هم بتوانند بدون دغدغه فیلم‌هایشان را بسازند.